Zachwyt nad głownią miecza, odczuwany przez niemal wszystkie rasy na ziemi w zamierzchłych czasach, prawdopodobnie nigdzie nie był tak silny ani nie znalazł takiego artystycznego wyrazu jak wśród Japończyków. W okresach Kamaktury (1190-1337) i Muromachi (1337-1570) samurajowie zawarli w mieczu cały ich honor i czło- wieczeństwo. W lodowatej stali zrodzonej w ogniu odkryli tajemnicę życia, nierozerwalnie związanego ze śmiercią. Jej chłód uczył ich cnoty samokontroli, która przygotowywała do najważniejszej walki. W pełnej refleksów stali głowni znaleźli czystość i nieskazitelność, których nie da się oddzielić od lojalności. Najcenniejszym przedmio- tem, jaki mogła wnieść w wianie narzeczona samuraja, był miecz odziedziczony po przodkach, a wiele japońskich sztuk teatralnych bierze miecz za główny motyw poszukiwań i odnalezienia utraconego skarbu. Miecz samurajski był częścią jego osobowości; wojownika oceniano po wyglądzie jego broni. Powiada się, że Toyotomi Hideyoshi, zwany japońskim Napole- onem, zobaczył pewnego razu miecze swoich generałów leżące na stojaku. Ich wygląd tak mocno odzwierciedlał indywidualność każdego z generałów, że natychmiast rozpoznał, który do kogo należał.
Inami Hakusui, Nippon-to, The Japanese sword
_______________________________________________________ Każdy ćwiczący musi uświadomić sobie podstawową prawdę, że shinai jest mieczem. Bez tego nie ma postępów w kendō.
Kōzō Andō (8 dan kyoshi)
|